McBieb (TEST) - Verhalen

“Kan ik vliegen” vroeg een kikker aan een pad.
“Welnee” zei de pad.
“Kan ik het niet proberen, dan?” vroeg de kikker.
De pad dacht even na.
“Ja... dat kan altijd.”
En dus ging de kikker een boom beklimmen, om van daaruit een beter positie te hebben om de lucht in te vliegen. Hij dacht aan de vogels, hoe die het deden. Met een bepaalde vaart en een aanloop moest hij toch aardig kunnen zweven. Hij stelde zich voor dat hij op een gegeven moment een licht gevoel in zijn maag zou krijgen, zijn poten zij uitsteken en dan wat zou kunnen zweven op de luchtstromen.
Het zou er belachelijk uitzien, maar men zou denken: ‘Hee, die belachelijk uitziende kikker vliegt toch heus!’ En daar was het hem allemaal om te doen.
Hij concentreerde zich en stapte wat hen en weer.
“Kom dan!” riep de pad. “Durf je niet?”
”Natuurlijk wel” zei de kikker.
Hij keek naar beneden. Het was wel erg diep. Nu ja, ietsje lager dan.
Hij daalde een stukje af.
“Kom op!” riep de pad.
“Jaja” zuchte de kikker.
Hij keek een poosje en de moed zonk hem in de schoenen. Dit trok hem verder naar beneden langs de boomstam. Hoe kon hij vliegen als hij zo zwaar was? Hij zou onmiddelijk naar beneden getrokken worden.
Uiteindelijk was hij bijna beneden aan de stam.
“Ga je nu vliegen?” vroeg de pad.
”Ja” zei de kikker.
Hij nam een stapje de boom uit.
“Zie je wel?”
”Nou, heel mooi hoor” zei de pad. “Je was een hele fractie van een seconde in de lucht.”
“Jaja” kwaakte de kikker.

Zoals altijd keek de kat naar buiten. Hij zat op de vensterbank en keek door het raam naar buiten. Het was nooit anders geweest. De kat keek altíjd naar buiten. Zonder één keer met zijn ogen te knipperen, zonder één keer zijn hoofd te bewegen. En toch kéék hij.
Hij keek al jaren naar buiten. Hij zag, dag in dag uit, hoe eerst de kinderen naar school gingen. Sommigen met de bus, anderen fietsend of gebracht met de auto. Daarna zag hij hoe de mannen en vrouwen naar hun werk gingen. Degenen die dan nog thuis waren bleven meestal binnen, maar op mooie dagen niet. En de kat keek. Hij keek hoe de kleine kinderen in de middag al thuiskwamen, of misschien werden opgehaald door ouders. Hij keek hoe de mensen buiten zaten in de zomer, hoe buren met elkaar thee of koffie dronken of een spelletje speelden. Hij keek hoe de kinderen op straat speelden en hoe de auto’s langsreden. Hij zag het als de ouders van de kinderen thuiskwamen en hij zag het als de lichten uitgingen en de mensen gingen slapen.
Dan zag hij de nacht als een zwarte sluier neerdalen op de aarde. Maar met zijn kattenogen zag hij, tussen de duisternis door, nog de overbuurman een wandeling maken, zoals altijd. En hij zag de maan schijnen, ach, de maan. En hij wilde huilen naar de maan, als wolven doen. Maar de kat kon niet huilen. De kat kon alleen maar kijken. Hij knipperde niet één keer met zijn ogen en hij bewoog niet één keer zijn hoofd. En hij zag altijd dat kleine stukje van de straat, waar kinderen speelde en mensen weggingen en terugkwamen, maar hij zag nooit meer, en hij zou nooit meer zien, want de kat was van steen.

McBieb OFF TOPIC

Artikels Verhalen

This page contains the following items:

Een fabel

De Kat