McBieb (TEST) - Gedichten

Niet Instappen staat boven de tram,
Maar heeft iemand een idee waar het ligt?
Niet Instappen is de plek waar ik naar verlang,
Maar de tram rijdt door, dat is zijn plicht.

De menigte vind het geen probleem,
Wat moet je nou in Niet Instappen doen?
Maar als de tram niet stopt klaag ik merg en been,
Want gewoon doorrijden is tegen elk fatsoen.

Zou er ooit wel iemand heen zijn gegaan,
Iemand die in dat heerlijke rijk van Niet Instappen is geweest,
Een wereld waar alleen heerlijkheden bestaan,
Op dat geweldige stukje aarde is het altijd feest.

Iets waar je zo erg naar verlangt,
Maar wat onbereikbaar zal zijn,
Een droom over Niet Instappen die je vangt,
Waarbij je langzaam wegkwijnt.

De stoelen zijn leeg en de tram zal niet stoppen,
Ook al wil je het zo graag,
Maar Niet Instappen staat er alleen om ons te foppen,
Want het is geen land, stad of dorp, niet gister niet vandaag.

Caspar (03-02-‘07)

Al duizenden mensen zijn er naar gaan zoeken,
En het dubbele meent het al te hebben gevonden,
Maar het is een zoektocht die eeuwig voort zal duren,
Toch zijn er maar een paar mensen die de echte plek vinden konden.

Elk plekje ter wereld is uitgekamd,
Van elke waterbron is gedronken,
Maar er zijn alleen mensen vroegtijdig gestorven,
Ze zijn stuk voor stuk vergiftigd of verdronken.

De zoektocht is uitgelopen tot een weerzinwekkende ramp,
Waardoor al veel mensen het leven hebben moeten geven,
Maar door alle voorgangers die dachten hun lot te hebben gevonden,
Hebben ervoor gezorgd dat het nu slechts een legende is die blijft voortleven.

Toch is er nog een ding,
Wat iedereen vergeten is,
En waardoor niemand meer verder zoekt,
Naar de eeuwige jeugd, een groot gemis.

Want de fout die duizenden mensen maakten,
Is dat zij te ver zochten van hun huis,
Want de eeuwige jeugd zal je in jezelf vinden,
In je eigen hart ben je namelijk altijd thuis.

Caspar (26-02-’07)

Het vuur der liefde
Een brandend verlangen,
Rechtstreeks naar de hel,
Aan de galg opgehangen.

Adam en Eva,
Door de Satan verleid,
Gegeten van de boom der kennis,
De zonde achtervolgd ons door de tijd.

En laat in de mens een verlangen achter,
Dat zo onbekend is als God zelf,
Last zal men er niet van hebben,
Alleen de klager in ’t hemelgewelf.

Nog even blijven staan,
Nadenken over wat alweer is geweest,
Naar boven kijken en diep zuchten,
Met pijn in hart en geest.

Vliegend naar wat niet onder je is,
Door een tunnel zonder automobielen,
Eindelijk datgene bereikt wat je zoekt,
En je bent er gekomen zonder wagen met 4 wielen.

Caspar (25-03-’07)

De sneeuw verdwijnt, de regen stopt met stromen,
De wilde zee houd op met kolken,
Het is een groot feest, de lente begint te komen,
En een gouden schijf zweeft door de wolken,
Maar aan alles komt een eind,
Zodat de lente als sneeuw voor de zon verdwijnt.

Nu mag de zomer ons verblijden,
Ze geeft warmte en lange dagen,
Om de koudheid te bestrijden,
En alle droefheid begint te vervagen,
Totdat de herfst zijn intrede doet,
Die gooit in het eten roet.

De ondraagbare hitte is afgelopen,
Het wordt frisser en de wind steekt op,
De herfst is namelijk naar binnen geslopen,
En het is absoluut geen strop,
Maar voor de volgende herfst moeten we nog een jaar wachten,
Want de natuur begint naar winter te smachten.

De wereld wordt een wit landschap,
En de wind waait nog wat meer,
Iedereen zit gezellig binnen met pap,
Maar ook de winter zegt doei, tot de volgende keer!
Dan mag de lente het opnieuw proberen,
En zal zij de kou weer afweren.

Caspar (01-01-’07)

Ook al zijn mijn ogen helderblauw,
Mijn oogleden zijn zwaar als lood,
Liefste ik blijf je eeuwig trouw,
Morgen heb ik een afspraak met de dood.

Ik weet niet hoe ik nu moet leven,
Hoe kan ik ooit nog verdergaan?
Was ik maar naar de hemel gedreven,
In de richting van de maan.

Geluiden uit het duister,
Verdwijnen in het licht,
En mysterieus gefluister,
Ontneemt mij mijn zicht.

Wit schijnsel doorboort een pijnlijke gedachte,
Een jongen schrikt op van zijn stoel,
Voelt zich bekeken door hogere machten,
Hij probeert zich te laten leiden door gevoel.

Hoe vaak moet hij nog zo zitten?
Met de handen in het haar,
Op de grond liggen kersenpitten,
Hij denkt alleen maar aan haar.

Zijn tekens gaan verloren,
Zijn woorden verstommen bij de aanblik van een ster,
Niemand zal kunnen horen,
Hoe hij is gekomen van ver.

Dat hij zocht naar het meisje van zijn dromen,
Maar die droom heeft nooit echt bestaan,
Daar had hij veel eerder achter kunnen komen,
Maar nu is het begonnen en zal het eeuwig verdergaan.

Caspar (19-04-’07)

Ik heb je daar zien lopen,
Morgenvroeg door de zon,
Over de regenboog zover je kon,
Om bloemen voor mij te kopen.

Je begon halverwege harder te gaan,
Wat al snel overging in rennen,
En toen ik lang je liep dacht ik dat je mij zou herkennen,
Maar je keek verbaasd toen ik je groette en staarde me aan.

Was jij het wel, of heb ik me vergist?
Wie ken ik en wie ken ik niet,
Heb ik m'n tijd aan jou verkwist?

Nu zie ik je lopen door het riet,
Maar omdat ik laatst achter het net heb gevist,
Durf ik het nu niet...

Caspar (18-05-'07)

De hemel staat niet stil vannacht,
Er gebeurt iets wat niemand had gedacht,
De sterren draaien in het rond,
En de morgenstond heeft goud in de mond.

De zon en de maan dansen op de regenboog,
Ze stijgen in de hemel, heel hoog,
Terwijl Grote Beer en zijn zoon een duetje zingen,
Probeert Orion zich uit het publiek te wringen.

En samen met de schorpioen,
Gaat hij op het podium een kunstje doen,
De waterman en de maagd doen de wals van de regen,
En de weegschaal loopt over de melkwegen.

Mercurius, Venus en Mars doen allemaal mee,
En de zeegod Neptunus duikt op uit de zee,
Jupiter, Saturnus en Uranus vinden het heel fijn,
En alleen Pluto doet niet mee, hij was te klein.

Sirius kondigt dan Albireo aan,
Die dan op de regenboog komt te staan,
En de hemel tot aan de nok toe verlicht,
De hemel doet zijn ogen dicht.

Halley komt ook nog even,
Maar moet snel naar de adelaarsnevel,
En Hubble neemt een kijkje,
Maar eigenlijk ligt het buiten z’n wijkje.

Dit is de dans der hemellichamen,
Die eens in de hemel kwamen,
En daar nu zullen blijven of zullen vergaan,
Hoe het ook zij, de hemeldans blijft bestaan.

*EDIT*: typefout gecorrigeerd. op verzoek. ("wringen" i.p.v. "zingen")

De kleurrijke vlinder danst over ‘t water,
Terwijl haar kleuren zich vermengen als waterverf,
En ze druipen er van af,
En gaan ook dansen, in het water.

Maar de vlinder heeft geen kleuren meer,
En is alleen nog leegte,
Ze vliegt hoog naar de zon,
Om nieuwe kleuren te krijgen.

Zo vliegt ze weer terug,
Het schouwspel begint opnieuw,
En het water wordt nu grauwer,
Want de vlinder brengt teveel kleuren naar het meer.

Maar langzaam zinken de kleuren weg,
En wordt de zee weer blauw,
De vlinder is nog niet weg,
En opnieuw dansen er kleuren in het water.

Zo blijft het eeuwig doorgaan,
Maar het blijft prachtig, elke keer,
De vissen beginnen mee te dansen,
En de vlinder vliegt weer weg.

Zodat een nieuwe haar af kan lossen,
En het water andere kleuren krijgt,
Maar het grijs blijft op de bodem liggen,
En vult langzaam het meer.

Totdat het water een en al grauw is,
En de vlinder heeft haar plicht gedaan,
Nu mag de natuur een handje helpen,
Om het water weer normaal te krijgen.

Maar de vlinder kan er niks aan doen,
Dat haar kleuren samen grauw worden,
En gaat gewoon door met prachtig dansen,
En zo gaat het eeuwig door.

Caspar (07-02-’07)

Sla je spiegel met een hamer kapot,
En verwijder de scherven na afloop uit je leven,
Gooi de houten rand in zee,
En blijf kijken tot hij is weggedreven.

De mensen zijn te groot en de wereld te klein,
De eersten zullen de laatsten zijn,
Dus ik blijf rustig staan,
Tot de laatste mij voorbij is gegaan.
Vergeet het, vergeet het, vergeet ze allemaal.

Veeg met een hark de dode blaadjes weg,
En gooi ze in een regenton,
Laat ze wegvliegen en zwaai ze na,
Gewoon dingen vergeten, ik wist niet dat ik het kon.

De mensen zijn te groot en de wereld te klein,
De eersten zullen de laatsten zijn,
Dus ik blijf rustig staan,
Tot de laatste mij voorbij is gegaan.
Vergeet het, vergeet het, vergeet ze allemaal.

Laat 15 lampen de hemel in schijnen,
Terwijl eentje de grond van aarde verlicht,
Doe dingen die je eigenlijk niet begrijpt,
En je hebt meteen een goede daad verricht.

De mensen zijn te groot en de wereld te klein,
De eersten zullen de laatsten zijn,
Dus ik blijf rustig staan,
Tot de laatste mij voorbij is gegaan.
Vergeet het, vergeet het, vergeet ze allemaal.

Gooi de toekomst in de open haard,
En bewaar het verleden in de kelder,
Ren omhoog en kijk nooit meer om,
Alleen wat nu gebeurt is helder.

Caspar (21-06-’07)

Het leven kan een streep zijn,
Het begint en na een tijdje is het afgelopen,
Het leven kan ook duur zijn,
Want niet alleen met geld kan je dingen kopen.

Maar het leven kan een cirkel zijn,
Een cirkel zonder begin en zonder eind,
Een leven dat altijd doorgaat,
Tot in de oneindige eeuwigheid.

Dood is slechts het einde van de ronde,
Daarna wordt de uitslag bekend gemaakt,
De prijs is een betere plaats in de volgende ronde,
En een betere cirkel die over de jouwe waakt.

Of het leven is een neerwaartse spiraal,
Die in de oneindigheid juist weer omhoog blijkt te gaan,
Om later weer omgekeerd te worden,
En hij zal nooit naar een kant blijven staan.

Caspar (20-08-07)

Het schijnt dat er rechts een schat licht,
Zal ik daar maar heen gaan?
Of moet ik een andere richting inslaan?
Geen enkele deur hier is dicht.

De meeste mensen gaan rechtdoor,
Daar schijnt het heel gezellig te zijn,
Maar volgens anderen is er ook veel pijn,
En daar kom ik niet voor.

Tenslotte is er de linkerkant,
Die gewoonlijk niemand neemt,
Alles daar is een beetje vreemd,
Toch is links de weg van verstand.

Ik sta hier voor de splitsing van het leven,
Waar je kiest hoe je verder moet,
Maar ook hoe je het terugkijken doet,
Tenzij je op dit punt blijft kleven.

Iedereen maakt een andere keuze,
En geen enkele weg is een pad over rozen,
Toch is er een weg die nooit wordt gekozen,
En dat is de meest mysterieuze.

Waar niets is wat het lijkt,
En er geen werkelijkheid bestaat,
Er is geen liefde maar ook geen haat,
Daar waar ieder naar zich zelf kijkt.

De tijd tikt, ik moet een keuze maken,
Ik wil naar rechts en naar links,
Maar het kwaad is heel slinks,
De tijd begint op te raken…

Caspar (01-05-’07)

‘Ik wil dood!’ sprak de een, Peter geheten,
‘Ik wil niet dood, ik ga niet dood, het kan niet!’
Waarop de tweede jongen zei: ‘Waarom dan niet?’
‘Omdat... omdat… Ik zou het niet weten’

‘Denk je niet, dat de dood misschien iets moois is?’
‘Nee, dat geloof ik niet, dan zijn de mensen er toch niet zo bang voor?’
‘Maar misschien hebben de mensen de schoonheid van de dood nog niet door,
De mens is enkel bang voor datgene wat onbekend is.’

Toen was Peter met stomheid geslagen,
En zei na lang na te denken:
‘Maar dan is de dood misschien het mooiste wat het leven ons zal schenken!’
‘Misschien, misschien,’ reageerde de ander, ‘misschien kunnen we het iemand vragen!’

Maar toen hij dat had gezegd, sprong het stoplicht op rood,
Peter, diep in verdachten verzonken, zag dat niet,
Het einde van dit droevige verhaal vertel ik niet,
Maar op het einde, was Peter dood.

Caspar (25-10-‘07)

Haar ogen zijn blauw (blauw) (blauw) (blauw) (blauw) (blauw)
Blauwer dan een zwembad, blauwer dan een zwembad
Blauwer dan een zwembad en ik wou dat ik een zwemdiploma had
Haar ogen zijn blauw (blauw) (blauw) (blauw) (blauw) (blauw)

Ze is veel te groot om te omarmen
En veel te koud om te verwarmen
Ze is veel te diep om te begrijpen
En toch wil ik in haar buurt blijven

Haar haren zijn zwart (zwart) (zwart) (zwart) (zwart) (zwart)
Zwarter dan de na-acht, zwarter dan de na-acht
Zwarter dan de na-acht maar ik heb nooit aan een zaklamp gedacht
Haar haren zijn zwart (zwart) (zwart) (zwart) (zwart) (zwart)

Ze is veel te groot om te omarmen
En veel te koud om te verwarmen
Ze is veel te diep om te begrijpen
En toch wil ik in haar buurt blijven

Haar gedachten zijn zo grijs (grijs) (grijs) (grijs) (grijs) (grijs)
Haar huid is zo wit (wit) (wit) (wit) (wit) (wit)
Witter dan de sneeueeuw, witter dan de sneeueeuw
Witter dan de sneeueeuw en net zo wit aan het einde van de eeuw
Haar ogen zijn blauw (blauw) (blauw) (blauw) (blauw) (blauw)

Ze is veel te groot om te omarmen
En veel te koud om te verwarmen
Ze is veel te diep om te begrijpen
En toch wil ik in haar buurt blijven

Ze…
Ze is…
Ze is mooi…
Ze is mooi niet…
Ze is mooi niet mijn vriendin…
En zou ze dat ooit zijn?
De zee is van niemand
En zeker niet van mij

De zee is veel te groot om te omarmen
En veel te koud om te verwarmen
De zee is veel te diep om te begrijpen
En toch wil ik er in de buurt blijven

Veilig zit de vorst in zijn onneembare slot,
Maar de sleutel is gebroken en kapot,
En de winter is koud en streng dit jaar,
En de vorst gaat niet naar buiten, buiten dreigt gevaar.

En 2 handen die touwtjes vasthebben,
Of 2 handen die zich stevig vastklemmen,
Tussen de wolken door kijkt een gezicht naar wat er gebeurd
Maar ze is niet wie is, en haar ziel is grauw en dof gekleurd.

Verkeer rijdt tussen de straten,
Maar ze wil met niemand praten,
Want ze is veilig in zichzelf gekeerd,
Ze zit in haar sleutelloze slot en blijft ongedeerd.

Van de wereld beroofd,
Door schrik en angst verdoofd,
Haar naam ontstolen en haar gevoelens kwijt,
Weet ze niet aan wat voor een pijn ze lijdt.

Caspar (07-11-'07)

Lopend door het ochtendwoud,
De wind in mijn gezicht,
De bomen en de zon zijn oud,
Ik loop in het schemerlicht.

Heel ver weg van alle tijd,
De lucht verkleurt naar blauw,
Raakt de werkelijkheid kwijt,
En smelten ook de druppels dauw.

En als de zon gestorven is,
Bij het vallen van de nacht,
Dan weerklinkt niet de dodenmis,
Maar de nieuwe ochtend zacht.

Caspar (29-12-’07)

In een klinisch appartement
Zonder bloemen en planten
Waaide een herfstblaadje binnen
Ritselend hoorde je het vallen
Later lag het er ook echt
Je troostte het eenzame blaadje
Blijf maar lekker liggen
Hier is het droog en warm
En je keek voortaan televisie
Midden in de natuur

Vrouwen moeten vaker
Naar een mannenkroeg gaan
Daar zitten mooie mannen
Die leven bij de dag
Mannen die misschien nog
Hun kind in de steek laten
Zeldzame mannen dus!
Kunstenaars en autowassers
Ingenieurs en ambtenaren
Hondenbrokkendraaiers
Sigaartjes rokend
Mijmerend over het leven

Wat zal het mooi zijn
Als de Balkan hierheen komt
Weidse groene heuvels
Armoede in houten boerenhutten
Tochtige kamers in grauwe steden
Hard en duidelijk pratende vrouwen
Met diepzinnige opmerkingen
Een lam slachten, tegen hooi duwen
Zoveel gevoel, zoveel ziel
Waarom noemen ze ons criminelen
En leeft enkel het beeld
Van die dronken man op straat
Die zijn vrouw gaat slaan

Oude mannen pootje over
Krakend zoemend over ijs
Koude droge lucht en leegte
Over alles ligt een laagje grijs

Koude dagen, niet te werken
Koude dagen guur en grijs
Deze meestal stille dagen
Brengen mij nu van de wijs

Vogels trekken uit de bossen
Want ze vinden het te koud
Vliegensvlug naar de stad toe
Omdat iedereen van warmte houdt

Koude dagen, niet te werken
Koude dagen guur en grijs
Deze meestal stille dagen
Brengen mij nu van de wijs

Oude mannen witte snorren
Minnig meisje blonde krullen
Uit de sneeuw komt deze muze
En mijn hart begint te brullen

Op ’t bevroren helder meertje
Met dit droevig ijzig weertje
En het koek-en-zopie sfeertje
Geleek zij net een dartel veertje

Warme dagen, niet te werken
Warme dagen op het ijs
Deze meestal kille dagen
Brengen mij nu van de wijs

Kijk ze praat nu met haar ogen
Als het ijs nu maar niet smelt
Als bevroren sta ‘k te kijken
Want o wee ik ben geen held

Warme dagen, niet te werken
Warme dagen op het ijs
Deze meestal kille dagen
Brengen mij nu van de wijs

Smekend tot de wintergoden
Hoopte ik op zeggingskracht
Met m’n knieën op het glas
Om te zeggen wat ik dacht

Om te zeggen wat ik dacht
Kom je schaatsen vannacht
Want je ogen staan zo zacht

Warme dagen, niet te werken
Warme dagen op het ijs
Deze meestal kille dagen
Geven zelfs verlangens prijs

[Frank, 2008-01-05 13:17:18: "Knieën op het glas = knieën op het ijs"]

McBieb OFF TOPIC

Artikels Gedichten

This page contains the following items:

Niet instappen

De (zoektocht naar de) bron van de eeuwige jeugd

Verlangen

Alles komt ooit weer terug

Verdwaald

Ik heb je daar zien lopen:

Hemeldans

Dansende Vlinder

Vergeet het

Circel

Splitsing

De Dood: een gesprek tussen 2 vrienden op 2 fietsen

Zwembad in de zee

Winter

Zomer

Herfstblaadje

Echte mannen

Joegoslavië

[Oude mannen pootje over]